Kordzik jest to niewielka broń biała o krótkiej, prostej i obosiecznej głowni. Kształtem przypomina używany w okresie średniowiecza i renesansu sztylet, a wywodzi się od tzw. mizerykordii lub starożytnego puginału. Kordziki po zatraceniu pierwotnej funkcji stały się bronią paradną używaną przez oficerów Marynarki Wojennej i Wojsk Lotniczych. Nie należy ich milić z kordem czy kordelasem, ponieważ są to inne rodzaje broni.

Kordziki są wykorzystywane jako broń paradna również w górnictwie, gdzie pełnią funkcję nagrody przyznawanej kadrze inżyniersko – technicznej m.in. za osiągnięcia uzyskiwane podczas pracy. Wyłączne prawo do jego przyznawania i wręczania ma Porozumienie Związków Zawodowych „KADRA". Zazwyczaj doskonałą okazją do wręczenia kordzika jest Barbórka lub inne święto branżowe. Kordzik górniczy może być noszony wyłącznie do munduru galowego, przypina się go do pasa na lewym biodrze za pomocą czarnych, skórzanych rapci.

Prezentowany na fotografii honorowy kordzik górniczy ze zbiorów Muzeum Górnictwa Węglowego w Zabrzu (sygnatura: MGW/SZ/2218) stanowi doskonały przykład tego typu paradnej broni. Jego długość wynosi 469 mm. Uwagę zwraca wykonana z mosiądzu ozdobna forma głowicy w kształcie górniczego czaka oraz część jelca stosowana w niektórych typach broni i stanowiąca swoistego rodzaju barierę przed wodą deszczową, aby nie spływała do pochwy. W ten sposób zabezpieczano głownie broni przed możliwą korozją. Na tej charakterystycznej tarczce widnieje napis „KADRA". Głownia kordzika z ozdobnym, trawionym ornamentem liczy sobie 307 mm długości i 23 mm szerokości u nasady. Do rękojeści przyczepiony jest ozdobny temblak w formie biało-czerwonej taśmy z czarno-zielonym chwastem. Pochwa długa na 352 mm została wykonana z metalu obciągniętego czarną skórą. Posiada wykonane z mosiądzu szyjkę, trzewik i ryfkę, na pochwie orzeł państwowy.

Opr. Łukasz Rutka